www.silentlandrpg.fora.pl

Kiria

-No już, już- powiedziała podnosząc się.
-Forra się uspokooiiii...- objęła go ramieniem.- Będzie całkiem spokoojny, zostawi te paskudne demoony- zaczęła wymieniać przeciągając słowa.
-Jak cię usłyszy nasz brat, to znowu zrobi ci kazaaaanie. No już. Spokój.

Forra

Stał jak posąg. Nie chciał nic zrobić siostrze lecz był wściekły. Rysy miał ściągnięte.
- Nie boję się go - Warknął tylko. Jego brat nie był mu straszny.

Kiria

-Uff... z tobą to gadać- rzuciła opadając na miękką trawę. Zrobiła naburmuszoną minę.
-Więcej ci nic nie powiem- stwierdziła krótko.

Forra

Spojrzał na nią oczyma które nadal rzucały błyskawice.
- Mów! - Rzekł stanowczo nadal na nią patrząc. Musiał wiedzieć więcej by móc rozprawić sie z tymi ścierwami.

Kiria

-Proszę, tylko nie tym tonem. Nie lubię, gdy mi rozkazujesz- odparła. jej głos wciąż był bardzo spokojny.
-Wszystko kręci się dookoła jakiegoś magicznego artefaktu. Pozwala on przejąc władzę nad potężnymi mocami. Demony są na niego bardzo łase. I nie odpuszczą ani ludziom, ani nam.

Forra

Powoli zaczynał się opanowywać. Usiadł koło swej siostry.
- Wybacz... - mruknął cicho. Zawsze był wybuchowy. Wziął głębszy wdech.
- Gdiz eten artefakt może się znajdowac ? - spytał już spokojnie.

Kiria

-Nic nie szkodzi, przyzwyczaiłam się- poklepała go po plecach.- Nie mam pojęcia- dodała i wzruszyła ramionami.- Jeszcze jakoś nie miałam czasu, aby się tym zająć. Choć planowałam, bo to ważna sprawa. Jednak ten przedmiot musi być bardzo dobrze ukryty, skoro demony go jeszcze nie zwietrzyły.

Forra

Westchnął.
- Przydałaby sie jakas wskazówka... - zamyśłił sie nad tym. Była to ważna sprawa.

Kiria

-Racja- pokiwała głową.- Jednak sama do nas nie przyjdzie. Trzeba będzie się ruszyć. Może wśród ludzi...- pomyślała na głos.
-Lub zapytajmy brata, przecież on jest taaaaki mądry. Siedzi wciąż w swych księgach i ogarnia umysłem cały wszechświat.

Forra

Słysząc o tym jaki niby wspaniały jest jego brat wywrócił ślicznymi oczami.
- Tak, bo on jest najlepszy i najmądrzejszy... A ja dlatego że jestem Bogiem Wojny od razu jestem tym najgorszym ? - Wypowiedział swe myśli na głos.

Kiria

-Nic takiego nie powiedziałam- uśmiechnęła się słodko.- Cóż, ludzie wolą pokój niż wojnę, choć ostatnio co do tego bym się spierała. A ty przyznaj, że brakowałoby ci go, gdyby nagle zniknął- uśmiechnęła się jeszcze bardziej.

Forra

Zaśmiał się cicho z jej słów. Był to jednak raczej smutny śmiech.
- Nie nie brakowałoby - cóż, w głębi jednak czuł trochę inaczej. Brat to brat i z nikim mu się tak fajnie nie kłóciło...

Kiria

-Zabawne uczucie, gdy ludzie mi się żalą, że bogowie o nich zapomnieli- zmieniła szybko temat.- Zdarza się to coraz częściej, nie czują naszej obecności.
-Pamiętasz czasy, gdy mieliśmy swych wybrańców? Czasy herosów? To one najbardziej zapadły ludziom w pamięci.

Forra

Uśmiechnął się cwanie.
- Wiesz, ja mogę się im przypominać cały czas... - wzruszył ramionami. Miałby przynajmniej jakieś porządne zajęcie. Słysząc o wybrańcach zamyślił się na dłuższą chwilę. Przypomniały mu się te wszystkie czasy, kiedy ludzie potrzebowali również jego - Wielkiego i mściwego Boga Wojny.
- Tak... to było coś... A tak nawiasem mówiąc nie myślałaś żeby znów kogoś sobie wybrać na Wybrańca lub herosa ? - spytał spokojnie i uśmiechnął się do siostry.

Kiria

-Myślałam, myślałam... Dlatego też zapytałam- stwierdziła po chwili.- Wolę jednak przedyskutować to z kimś, a najlepiej z tobą. Jesteś bardziej życiowy od wiadomo kogo- zarzuciła lekko głową w stronę pałacu.- Ludzie chcą czuć boską obecność, nie czują się wtedy osamotnieni. A osoby trzeba wybierać dokładnie, spokojnie przyjrzeć się potencjalnemu kandydatowi, lepiej nie żałować decyzji.